Avdic Ramiz rodjen u Sarajevu 27.8.1946. godine.
Lopte poceo igrati na raskrscu ulica Pehlivanusa i Hadzisulejmanove, kod kafane “Bujrum”, i to sa krpenjacom. Dok se nisu pojavile plasticne lopte, bubamare, i svih drugih boja koje je izbacila splitska Jugoplastika. Nakon nekoliko godina njegova raja kao i sve raje u okolini poceli smo igrati u Klosteru na Mejtasu-OS “Silvije Strahimir Kranjcevic” i to su bili prvi ozbiljniji koraci Ramizovog igranja malog fudbala, 1959/60 godina.
Ispocetka sa zanimanjem je gledao stariju raju Kemu Dzemidzica, Skicu, bracu Kaucic, bracu Milicevic, s najvecim tadasnjim talentom Rudom koji je FK Sarajevu zamjenio Franju Lovrica, pa Basku, Aziza Pasu, Gopoju, Bagu, Safeta iz Pataka i ostale koji su dolazili igrati s Vratnika, Kovaca, Sirokace, Bjelava itd. Bile su to utakmice raja protiv raje, vrlo ozbiljne-na noz, igralo se obicno nedeljom ujutro pred prepunim Klosterom, a utakmice su se igrale ne na vrijeme, nego do 6 ili 12 golova, zavisilo je koliko ekipa ima taj dan. Tako je to tad bilo.
Kao u svim rajama, mladji su tada dohvacali loptu i donosili vodu starijim. Sa sedamnaest godina Ramiz je upao u ekipu Mejtasa u pobijedi nad rajom sa Bjelava. Kemo Dzemidzic mu je tada prisao i rekao da je on za ostale igrace “Amerika“.
Prvi zvanicni turnir za Ramiza je prvenstvo razreda u malom fudbalu Druge gimnazije i to na sljaci, lesu, na Ciglani 1961/62godine. Izgubio od nekog od cetvrtih razreda u finalu.
Ramizov najdrazi osvojeni turnir, liga, u zivotu je prvi put osnovana liga mjesnih zajednica grada Sarajeva u organizaciji SOFK-e, 1965 godine kada su kao ekipa Mejtasa-Bujrum (kafana vlasnik Gafic Nedjad-Djadjo koji je bio sponzor) osvojili tu ligu. Tada se igralo svugdje po sljaci, izuzev s Grbavicom kod Sumarskog fakulteta, gdje je bio asfalt.
Nakon toga uslijedio je bezbroj malih turnira, Ramiz je igrao na svim terenima u gradu od Buca Potoka, Livade na Marijin Dvoru, kod Sumarskog fakulteta, kod OS “Moris Moco Salom” ispod Pivare, na Bjelavama kod OS “Vik Karadzic, kod Trece gimnazije, u Vogosci kod starog DTV Partizan, na Medresi ko Fude i Faruka Svrakica, na SC Kovaci, Kloster….
Godine 1961/62 pocelo je kopanje groblja na Kovacima za izgradnju sprtskog centra na kojem sam ucestvovao i Ramiz, kao ucenik Druge gimnazije u okviru ferijalne prakse. Nakon djelimicne izgradnje tu se pocelo igrati s rajom s Vratnika, braca Siske, Seki Varesanovic i dr. Kao i sa Kovacima bracom Gasi, Hika, bracom Fahrom i Fakcetom, N.Kovacevicem, Nazifom Gljivom i dr.
Ramiz zeli istaci, tih godina 1962-1965/66 najjaca ekipa malog fudbala, po mom misljenju i drugih, bila je ekipa Logavine s bracom Sudom i Ismetom-Imom Salihbegovi ili Selimbegovic, ne znam, tacno, Zderom, Kenom a mislim da je igrao neko od 7-8 brace Pasic i Paripovic Bosko ili Dule- niko ih nije mogao dobiti. Bili su mocni dobili su Goricu u Fisu u jednoj predigri da li kosarkaskoj ili rukometnoj u takmici reprezentacije Jugoslavije pod prvim reflektorima u Fisu (velike sijalice pod metalnim lusterima).
Ramiz je tada poceo igrati za Goricu, bio je pozvan kao pojacanje, jer je njegov najbolji prijatelj, covjek, brat, u njegovom zivotu Arnautovic Bajazid Beko kao pojacanje igrao za Mejtas-Bujrum u osvajanju prve malonogometne lige u gradu. Beko je, za Ramiza, ostao kralj malog fudbala, sve je znao o lopti i u odbrani i u napadu, driblao, zonglirao, nije stajao-jednostavno mocan na terenu. Svi ostali, iako cast svima, koji su se poslije pojavili za njega su bili mala djeca (Ramizovo misljenje) a bio je generacija juniora Milana Ribara koja je kasnije bila prvak Jugoslavije, seniorski. On nazalost iz opravdanih razloga nije mogao nastaviti igrati s njima. Nazalost umro je prerano kao sportista istinski zaljubljenik u fudbal na pola puta od stadiona Grbavica do kuce. Kad sam poceo igrati za Goricu osvojili smo sve turnire od 1966-1969 na SC Kovaci cak dva puta.
Period 1969-1976 vezan je za veliki fudbal Ramiza Avdica. Period kada ga je Kemo Dzemidzic odveo u FK Pretis. Tada su usli u Drugu ligu one Jugoslavije i onda pod imenom FK Unis s dosta uspjeha igrali u toj juznoj grupi druge lige protiv Buducnosti, Sutjeske, GOSK Dubrovnik, Leotara, Pofalickog, Famosa, Bosne Visoko, Rudara Kakanj itd. Cak je Unis jednu polusezonu zavrsio na prvom mjestu s najmanje primljenih golova u svim saveznim ligama SFRJ. A, onda se umijesala politika i u prvu ligu odose Buducnost i Sutjeska. Unis je tada vodio Vlatko Konjevod, koji se vratio iz Belgije. Tih godina za Ramizovo igranje bili su zainteresovani Vlatko Markovic iz Dinama, Konjevod ga htio odvest u Olimpiju. Kemo Dzemidzic i Ibro Biogradlic u FK Sarajevo. Tako umjesto Ramiza u Dinamo ode Ante Vidacak iz Capljine, Buza iz Kaknja ode u Celik, pa u Olimpiju a na Kosevo dodje Ante Rajkovic. Sjecajuci se ovoga Ramiz je rekao: “Nije mi bilo zao. Zavrsio sam tada Visu skolu, dobio posao u Pretisu i stan, pa se ozenio i prestadoh te godine igrati veliki fudbal.”
Poslije toga Ramiz se okrenuo malom fudbalu. Prenosimo njegova sjecanja.
“ Sutali smo mali fudbal svugdje po gradu na pomocnom terenu asfaltnom na Grbavici, na Cengic Vili a najvise na danasnjem Trgu heroja u Hrasnom ispod koseva kod nebodera gdje smo stanovali Vako i ja. I po kisi i po snijegu. Vako je te 1982 prestao igrati za Sarajevo, pa smo bacili na mali fudbal s nama i Zoka Przulj. Kao posljedica igranja non stop po svim vremenskim uslovima javi mi se upala pluca i TBC, pa sam u bolnici u Kasindolu odlezao 6 mjeseci.
Kad sam se ispravio nastavio sam isto, pa smo jedne prilike poslije igranja na C.Vili 1 po obicaju svratili na pivo kod Mede u Veroni, a onda mi je Vako predlozio da pitamo Medu da nam bude sponzor, sto smo i uradili a tu su bili jos Midja, Vlaski, Przulj, Rato Spajic i Giga Sopovic. Medo naravno pristao kupio nam sve i tako nastade VERONA. Najprije smo igrali turnire na C.Vili, Otoci, Grbavici a najljepsi susteti su bili protiv kafea Ruze i Slavka Baloga za koje su igrali Kemo Kovac, Zoka Bilic, braca Korjenic i dr. Bilo je prelijepo a narocito druzenje poslije utakmice.
Onda je dosao na red turnir kafica u Fisu, pocetak Fis gola, znam da smo te 1983 osvojili prvo mjesto. Kostur Verone, konstantu, cinili su Vlaski, Vako,Przulj Zoka i ja,s vi ostali su bili prolazni, mi smo odigrali sve. Medo je kasnije iz zezanja zvao Cobu, Mihajlovica,Mesu Bazdarevic, Harisa Skoru ali su bili na klupi, jer kaze “nemaju mjesta” pored nas a bio je navijac Sarajeva. 1986 godine uslijedilo je prvo prvenstvo SFRJ u malom fudbalu u Zagrebu a za nas su igrali Fudo, Seno, Muha…….. Aco Culic kao sponzor bio je direktor Olimpik tursa, jer Medo nije imao toliko love za troskove boravka u Zagrebu. Ja sam tada napunio 40 godina i nisam puno igrao u polufinalu smo dobili favorita iz Zagreba Zicaru a u finalu izgubili od Mostarskih kisa 7:0. Nije to bilo cudo jer smo se noc prije opili do besvjesti. U sobi smo Rutko, Vlaski i ja toliko popili da je od naseg isparavanja alkohola iz usta i tijela Vako bio mahmuran pa finalu jedva hodao.
Potom slijedi opet Fis gol, pa turniri po gradu na Palama za 27.juli, pa opet prvenstvo SFRJ u Slavonskom i Bosanskom brodu gdje smo izgubili u polufinalu. U Skenderiji tokom posljednjeg turnira Fis-Gol, 1991 godine, popucala su mi oba listna misica i to je bio kraj za mene u 45-oj godini zivota na zvanicnim izakmicama malog fudbala.Kako smo inace svi starili Verona se pocela osipati, nije bili vise motiva od kad smo osvojili pehar u trajno vlasnistvo, tri puta prvaci 1983, 1986 i 1987 godine.
Da ne zaboravim ostale turnire nakojima sam igrao. Vako i ja smo 1982 godine napravili ekipu za 27-julski turnir u Tucepima a ekipa se zvala “Klinci”, jer je on tada imao radnju za prizvodnju eksera. Sa nama su igrali Anto Rajkovic, dosao iz Engleske, Ivan Golac dosao iz Engleske, Beko i Senad Kreso. I bili ubjedljivo prvi. Poslije sam igrao za Basku Vodu s nekim momcima, koji su me pozvali na veliki turnir u Makarskoj i izgubili u finalu od Alfe. Steta oni su plakali sto su igubili, bili su djeca srednjoskolci a ja deda.
Jedan od najdrazih turnira koji sam osvojio je turnir veterana u Modrici 1979 sa veteranima Sarajeva. Igrali su Muftic, Fazlagic, Jasenkovic, Bajic, Bosko Antic i ja a vodili nas Ibro Biogradlic i Meho Brozovic.
U finalu smo pobijedi puno mladje veterane Celika koji su bili glavno favoriti s Buzom, Radulovicem, Renicem, Jasminom Hajdukom i jos nekim mladjim. Poslije smo igrali dva turnira u Bugojnu i izgubili u finalu od mladih ekipa. Nisam siguran koja je bila godina kad smo igrali. Ni prvenstvo Jugoslavije u Listici, ali znam da prvi put s nama nije isao Vako.
Nekako smo skupili ekipu Verone s brda, s dola, spavali smo u nekom samostanu, sjemenistu odigrali utakmicu na kojoj je izbila tuca u kojoj je ucestvovala i publika a sve zakuhao Rato Spajic, pa se vratili kuci.
Moji posljednji turniri bili su ratnom Sarajevu zima 1992 godine. Bozicni i Novogodisnji turnir „gladni i bosi“, vode ni za lijeka, sa krova Skenderije curi od otopljenog snijega, tako smo se oprali. Igrao sa za veterane Sarajeva do finala, gdje smo izgubili od Vrbanjuse za koju su igrali Topa i Ismet Bajramovic Celo, koji su me poslije odveli u stab pa me najeli i dali mi jos da ponesem roditeljima.”
Avdic Ramiz – Zitara
Avdic Ramiza -Zitaru poznajem od sredine sezdesetih godina proslog vijeka. Ustvari, znao sam ga preko njegove sestre Fadile sa kojom sam isao u Drugu gimnaziju. 1968 godine, trener rah.Kemo Dzemidzic ga je doveo u prvi tim FK Pretis Vogosca. Ja sam bio u juniorima i povremeno trenirao sa prvim timom. Od 1969 god, kada sam presao u prvi tim Zitaru upoznajem jos bolje. I kao igraca a i privatno. Rah. Kemica Dzemidzic kao trener je napravio odlicnu atmosferu medu nama igracima iako je bio raspon generacija od 1938 do 1951 godista.
Zitari sam se “priblizio ” prije svega jer smo zajedno igrali odbranu, on libero a ja lijevi bek a najvise preko rah. Beke Arnautovica, lijeve polutke koji je zrtvovao karijeru da bar jednom na utakmici protivniku provuce loptu “kroz noge”. Iako je ovo prica o Ramizu Avdicu ja ne mogu da ga odvojim od Beke jer sam ih kao mlad igrac dozivljavao kao par ” bezazlenih provokatora”.
Jedan sa Mejtasa a drugi sa Gorice, ubitacna kombinacija. Naravno to je bilo, bar tada normalno u odnosu stariji igrac i mlad igrac. Navescu jedan primjer . Tokom jedne utakmice Druga liga “Jug” , igrajuci u gostima i negdje pri kraju utakmice kod rezultata 0:0 , u nasem sesnaestercu pokusao sam napraviti blok tijelom protivniku koji je imao namjeru sutirati na nas gol. I uspio sam. Lopta me pogodila u prsa i odbila se do drugog protivnickog igraca koji zabija gol. Poslije utakmice, u svlacionici, Ramiz me upita (saljivo) sto ne primih loptu na prsa a ne da se odbije do protivnika. Uz to i pokaza kako se to radi. Svi su se nasmijali a ja jos uvijek to pamtim.
Sa Ramizom sam igrao punih pet godina. Bio je poznat po tome da odlicno “cita igru”, protivnicke namjere pas igrom. U tome je stvarno bio majstor. Sve je to dolazilo do izrazaja igrajuci na mjestu libera. Takodje, njegova ljubav je bio mali fudbal, sto ga je nekako mozda i udaljilo od ozbiljnije fudbalske karijere.
Senad Kreso
Bio nam je kao stariji brat
Ramiz Avdić, moj saigrač, kapiten, a prije svega prijatelj. Negdje 75/76 dolazim na posudbu u Unis. Ramiz Avdić, glavni igrač, kapiten, a ja osamnaestogodišnjak. Tada možda i nisam shvatio njegovu fudbalsku veličinu koliko se sječam njegovog odnosa preme meni, odnosno nama mladim igračima (Riba Oberan i ja smo te godine došli na posdbu u Unis). Bio nam je kao stariji brat i mogu reči da smo uz njega stasali u dobre igrače i još bolje ljude.
Šta reči o njegovim fudbalskim kvalitetima, druga liga Jug bivše Jugoslavije, Republička liga, stotine ztakmica u nogama.
A Fis gol, pa tek mu tu premca. Vrijedilo je doći na utakmice Verone samo zbog njega.
Šaljem ti i jednu fotku Unisa. Prije desetak dana smo je pogledali pa sam ga pitao koji je ovo igrač pored mene (hahaha).
Milan Odžaković Čađo
Ramiz Avdić, jedan od najstarijih učesnika turnira
Uvijek sam imao interesovanje za one koji iskreno vole mali fudbal. Tako i za Ramiza Avdica. Spoznaja da je on igrao (i bio kapiten ekipe) na svih devet turnira u malom fudbalu Fis-Gol je podatak vrijedan paznje.
Nesumnjivo je da je Ramizov nacin igre, znanje i iskustvo mnogo pomoglo da KMF “Verona” bude trostruki prvak turnira Fis-Gol. Moglo se primjetiti da je Ramiz igrao i mali fudbal nekako vise na “citanje” protivnika, te da je koristio brzinu, eksplozivnost i ostrinu drugog saigraca u odbrambenoj poziciji ekipe. Tako da su bili po pravilu skladan i uspjesan odbrambeni par.
Treba istaci da je Ramiz Avdic uz Branimira Jelusica jedan od najstarijih ucesnika turnira u malom fudbalu Fis-Gol. Mislim na one sa kojima danas imam komunikaciju. Pravim paralelu Ramiza i sebe, kada su godine i igranja malog fudbala u pitanju. Ramiz je imao 37 godina kada je poceo turnir Fis-Gol te 1983 godine, ja dvadesetosam. Zavrsili smo igranje na Fis-Golu, Ramiz sa 45 a ja trisdesetpet (nisam igrao zadnji turnir 1991). Zasto ovo navodim? Kada sam dobio Ramizovu sportsku biografiju bio sam iznenadjen da je Ramiz 1946 godiste, te da je u to vrijeme (i u toj dobi) igrao mali fudbal na tom nivou. U prilog godinama Ramiza i ucescu na turniru Fis-Gol, koju sam saznao ovih dana, evo jedne njegove price.
“ Te, 1987 godine ja imao 41 godinu najstariji valjda na turniru a Novica Todorovic Todor nije vjerovao imao i on neku ekipu. Kladio se s Medom po 100 DM, onih njemackih, da nemam toliko godina. Medo ode za zapisnicki sto uzme moju licnu kartu/ takav je valjda bio propis/ gurne mu je pod nos i uzme mu 100 DM. Ja mu rekoh eto sto mi ne vjerujes nema razloga da te lazem. Skoro sam ga kontaktirao preko fb, eno ga u Beogradu. I on se sjeca svega i tih lijepih vremena u Fisu.”
Na kraju, zelim istaci da je ekipa “Verone” u kojoj je kapiten bio Ramiz Avdic tri puta osvojila turnir Fis-Gol, te je time najuspjesnija ekipa turnira. Ramiz je u tome imao znatan udio i zasluge, kao igrac, kapiten i organizator ekipe. Nezaboravni Mladen Vrcek Medo, vlasnik istoimenovanog kafica je dosta pomogao da ekipa ima stalnog finansijskog donatora.
Takodjer, mi smo u organizaciji turnira Fis-Gol imali standardnu podrsku u radu i nastojanju da mali fudbal dobije vecu afirmaciju.
Ramiz Avdic veci dio zivota provodi u Holandiji. Sretna mirovina, u zdravlju i sreci.
AM
FIS-GOL TIM
Sarajevo, 13. april 2022